۱۳۹۳-۴-۱۷، ۰۷:۰۱ عصر
نامکانها اصطلاحی است که اولین بار توسط مارک اوژه معرفی شدهاست. «نامکان» (به فرانسوی: non-Lieu) مفهومی است در مقابل «مکان انسانشناختی» (به فرانسوی: Lieu Anthropologique) که با ظهور و معرفی نظریهی انسان سوپرمدرن پا به عرصهی وجود گذاشت و از نظر معنا در مقابل مکان، هر مکان خالی از هویت است. وی معتقد بود که انسان سوپرمدرن در دنیای خارج مکانهایی خالی از هویت میسازد و به آنها نامکان میگویند.اگر یک مکان را بتوان به مثابه «جایگاهی» هویتبخش، رابطهساز و تاریخی تعریف کرد، فضایی که نتواند در هیچیک از این موارد هویتی، رابطهای یا تاریخی تعریف شود، یک نامکان است. فرضیهای که در اینجا از آن دفاع میشود آن است که سوپرمدرنیته تولیدکنندهی نامکانها است؛ یعنی فضاهایی که خود به خود مکانهای انسانشناختی نیستند و که برخلاف مدرنیتهی بودلری، نمیتوانند در جاهای قدیمی قرار بگیرند. چنین فضاهایی، فهرست و طبقهبندی شده و به مثابهی «مکانهای حافظه» جایگاهی تعیینشده و مشخص را در آن تشکیل میدهند. جهانی که انسانها در کلینیک به دنیا میآیند و در بیمارستان از دنیا میروند، جایی که نقاط گذار و اشتغال موقت به صورتی لوکسگرایانه یا غیرانسانی افزایش مییابند (زنجیرهی هتلها و کلوبهای تعطیلات، اردوگاههای پناهندگان، حومههای حاشیهنشینان در معرض تخریب یا زوال و رو به فساد و… جهانی است که برای فردیت تنها، گذار، موقتبودن و ناپایداری… ساخته شدهاست