۱۳۹۳-۴-۱۰، ۰۵:۳۸ عصر
(۱۳۹۳-۴-۷، ۱۰:۴۶ صبح)maryam taban نوشته است: بلند مرتبه سازی حتی در شرایطی که زیرساخت و موقعیت اقتصادی بالایی هم وجود داشته باشه، از نظر من بیش از یک حد مجاز مردوده، چون اساس یک شهر یه زندگی سالم و باید انسان محور باشه، من فقط یه سوال فنی برام پیش میاد، چرا همونطور که برای شهر های جدید یه جمعیت و یک حد تراکم ساختمانی توصیه میشه برای بقیه جاها و شهر ها این کار رو پیش بینی نمیکنند؟ الان یه معضل بزرک توی شهرهای صنعتی و اصلی و مرکزی کشورها (توی ایران مثال بارزش تهرانه) همین مبحثه، البته توی کشور های توسعه یافته رسما جدا کردن مراکز تجاری- اداری و مراکز مسکونی، که بازم به نظرم مردوده چون اینطوری نظام شهری به هم میریزه، درسته که از نگاه اول خوب باشه، ولی به مرور مراکز شهری میشن یه غول بزرگ!!(ببخشید دیگه این توصیفات منه، هر کجا اشتباه بود خوشحال میشم بگین)
راه حل پیشنهادی اینجانب(البته شاید بی ربط باشه): اول باید در تمام نقاط یک کشور، زیرساخت ها و امکانات رفاهی آنقدر خوب و متوازن بشه که یگه نیازی به تمرکز جمعیت و جایابی و بلند مرتبه سازی توی شهر های صنعتی و مملو از امکانات پیش نیاد که به نظرم مهمترین مسئله همینه.
دوم اینکه اگر ناچار شدیم توسعه بدیم هی منابع طبیعی رو نابود نکنین افقی افقی پیش بریم، باید در این برهه مناطق شناسایی بشن، یعنی جاهایی که از نظر کشاورزی، منابع طبیعی و ... ارزش دارن بشن منطقه هایحفاظت شده و فقط به این منظور گسترش پیدا کنند، در صورتی که قراره شهرک اقماری ساخته بشه به شدت نیازمند حمل و نقل سریع، ارزان و در دسترسه (نمونه اش قطار های تندرو(فوق تندرو!) بین شهری ژاپن) حالا یه وقت نگید نظراتم تخیلیه! اگر درست برنامه ریزی و سرمایه گزاری بشه خیلی مفیده، در هر صورت هر دو نوع توسعه باید متناسب باشند و یکی بدون دیگری غیر ممکن و نا کارامد است...تمام :)
چند نکته :
در مورد بلند مرتبه سازی بیش از حد اگر منظور تعداد طبقات بسیار زیاد مثلا 50 طبقه هست کاملا قبول دارم چون بر اساس موقعیت هر شهر و شدت عواملی مانند باد، سطح منابع آب, زلزله, اقتصاد و .... ساخت تعداد طبقاتی بیش از حد مشکل سرویس دهی داره و حتی اگر نداشته باشه لرزش های کوچک ناشی از باد در ارتفاع بیش از حد میتونه عواقب شدیدی بر سلامتی ساکنین داشته باشه، ساده ترین حالت لرزش های خفیف در طولانی مدت بر ساکنین اثر منفی داره.
مسئله بعدی در مورد بافت های صرفا اداری، تجاری، مسکونی هم شبهات زیادی وجود داره به خصوص که بیشتر مدل های اجرا شده چندان موفق نبودن، اما تقریبا بر این که هر محدوده باید ویژگی قالبی داشته باشه نتایج مثبت بوده، برای مئال تمرکز بافت ادارات دولتی و نزدیکی مجتمع های مسکونی این ادارات به ها در یک نقطه از شهر، تمرکز سازو کارهای اقتصادی شهر در محدوده ای خاص و حتی تمرکز بافت های شبه شهری و ویلایی با درصد سکونت بالای خانواده ها و افراد سالخورده با تمرکز خدمات سلامتی و بهداشتی در این نقاط نتایج مثبتی داشته.
این به معنی عدم وجود امکانات و خدمات در سایر نقاط شهر و یا نبود کاربری مسکونی در مرکز تجاری شهری نیست، البته معمولا کاربری های مسکونی در مراکز تجاری شهر قیمت نسبتا بالایی دارند که در ایران برعکس هست و حاشیه های شهر قیمت بالاتری دارند.
در مورد اینکه چرا شهرهای ایران نظام حد خاصی ندارند هم شاید بشه گفت دلیل اصلی سیاست های نه چندان بلند مدت و متمرکز از سمت دولت مرکزی نه دولت محلی است.
در مورد منابع زیستی هم کاملا حق داری, در ایران برخی نقاط که میتونستن به عنوان ذخیره منابع باشن تبدیل به بافت شهری شدن و بعد مجبور شدیم از نقاط دورتر منابع زیستی رو تامین کنیم که حالا مشکل منابع زیستی غیر قابل مدیریت در ایران شده!
