مرحوم چراغی باید با آر پی جی کشته می شد!

ما مردم ایران عادت کرده ایم که در بخش های خبری مان بدی های آمریکا را بیشتر از خوبی هایش ببینیم، اما بدی ، بدی است و خوبی هم خوبی.

اما صدا و سیما هر بدی ای را نشان نمی دهد و هر خوبی ای را هم ایضا نشان نمی دهد.

نمونه اش همین ماجرای شهر فرگوسن آمریکاست که در آن پلیس این شهر ، یک شهروند سیاه پوست را با 6 گلوله کشته است. (خدا پلیس و سیاستمداران آمریکایی را به راه راست هدایت کند.) در ایران هم از آنجایی که باید بدی های آمریکایی ها به خوبی نشان داده شود که احیانا کسی دلش نخواهد برود و آنجا زندگی کند، در هر بخش خبری اخبار شهر فرگوسن با آب و تاب گزارش داده می شود و چهره پلید آمریکایی ها هم به ما نشان داده می شود.

اما به نظر من صدا و سیمای ما آنقدر غرق نشان دادن بدبختی های ملت آمریکاست که وقتی اتفاقی شبیه آن در همین کنار ما هم رخ می دهد، هیچ اتفاقی نمی افتد.

همین چند روز پیش یک کارگر بر اثر درگیری با نیروهای پیمانکاری شهرداری تهران به قتل رسید اما گویا هنوز از نظر صدا و سیما این اتفاق نیفتاده و یا ارزش آن را نداشته است که به آن پرداخته شود.

این چند روزه هرچه با خودم کلنجار رفتم علت این بی توجهی و بی اهمتی را نفهمیدم.

شاید بدی های خودمان آنقدر بد نیست که ارزش خبری داشته باشد. مثلا اگر مرحوم چراغی سیاهپوست بود و توسط نیروهای رسمی شهرداری نه پیمانی ها و آن هم با شلیک یک گلوله آر پی جی کشته می شد، از نظر صدا و سیما و بخش خبری آن ارزش خبری پیدا می کرد و به آن هم می پرداختند.

پی نوشت: نپرسید که چرا به آقای قالیباف چیزی نمی گویم که چرا حواسش به نیروهای شهرداری نیست. امیدی به ایشان ندارم.