۱۳۸۹-۱۲-۵، ۰۶:۰۵ عصر
برنارد چومی متولد 25 ژانویه 1944 معمار،نویسنده و معلم سوئیسی است. وی معمولا با دیکانستراکتیویست ها همکاری میکند . او در پاریس و نیویورک زندگی و کار کرده است. برنارد چومی مدرک معماری خود را در سال 1969 از Eth زوریخ دریافت نموده است. او به تدریس معماری در دانشگاههای لندن، انگلستان، نیویورک پرداخته است.
در طول زندگی حرفه ای او به عنوان معمار ، نظریه پرداز ، و یک آکادمیک ، برنارد چومی نقش معماری را در تجربه آزادی های فردی و سیاسی دگرگون ساخته است.از سال 1970، چومی پیرامون اینکه هیچ رابطه ثابتی بین فرم معماری و عملکرد هایی که درون آن اتفاق می افتد وجود ندارد بحث کرده است.
الزامات اخلاقی و سیاسی که باعث شده در کارهای خود روی ایجاد یک معماری فعال که درگیر نوعی توازن غیر سلسله مراتبی است از طریق دستگاه های برنامه ریزی فضایی تأکید کند. در تئوری چومی، نقش معماری بیان یک ساختار موجود اجتماعی نیست ، بلکه به عنوان یک ابزار برای سوال کردن درباره ساختار موجود و در نتیجه اصلاح آن است.
در می 1968 قیام و فعالیت های بین المللی باعث شد وی به طراحی استودیو ها بپردازد و همچنین مشغول تدریس و برگزاری سمینارها در انجمن معماری لندن در اوایل 1970s شد. در آن چهار چوب آموزشی او فیلم و نظریه ادبی را با معماری ترکیب کرد، و کار متفکرانی مانند رولان بارت و میشل فوکو را به منظور دوباره امتحان کردن مسئولیت معماری در تقویت روایت بلامنازع فرهنگی گسترش داد.
نظریه ها و رسم نمودار ساختاری که توسط فیلمبردار روسی سرگئی آیزنشتاین برای تولید فیلم های خود انجام میداد تاثیر بسزایی بر چومی گذاشت. وی روش دیاگرامی آیزنشتاین را به وضعیت بینابینی بین عناصر یک سیستم وفق داد که این سیستم شامل: فضا ، حادثه ، و حرکت (یا فعالیت).
بهترین مثال سخنان خود چومی است : "بازیکن فوتبال در سراسر میدان جنگ اسکیت بازی میکند!"
در این بیانیه ساده او هرچیزی که از مکان خود خارج شده است و هر گونه امکان خواندنی را برجسته کرده است؛ حاصل مشترک پروژه ای پساساختارگرا می باشد.
پارك دولاويلت طرح برنارد چومي از طرحهاي مطرح ديكانستراكشن است . چومي در اين طرح شبكه اي 120متري را در سرتاسر سايت گسترده است كه شمال به جنوب آن حدود هشت مربع و شرق به غرب آن پنج مربع است چومي اين را به عنوان سيستمي از نقاط در نظر گرفت و او در نقاط تقاطع به جز جايي كه نقطه ي تقاطع در داخل ساختمان هاي بزرگتر قرار مي گيرد يك فولي قرار مي دهد .
چومي در اطراف و ميان فولي هايش ('follies' ) مسيرهاي صعودي و نزولي زيادي طراحي مي كرد كه برخي به شدت هندسه دارند و بقيه فرمهاي آزاد دارند . اين مسيرها جمعاً تفرجگاه خاصي را موجب شده اند او اين گردشگاهها را به عنوان معرف سيستمي از «خطوط»ميداند او در زير تمام اينها و در تراز زمين ، سيستمي هندسي و پايه ايرا قرار داد . چومي اين فرمهاي هندسي را به عنوان نماياندن سيتسمي از سطوح يا « رويه ها »در نظر مي گرد .
مارك ويگلي دباره پارك دولاويلت مي نويسد : "نتيجه يك سري تقاطع هاي مبهم بين سيستم هاست .... كه در آن شان و مقام فرمهاي ايده ال و تركيب بندي سنتي به مبارزه طلبيده شده اند . ايده هاي خالص ، كامل و منظم به صورت سرچشمه هاي ناخالص تكامل نيافته و بي نظم در مي آيند.
در طول زندگی حرفه ای او به عنوان معمار ، نظریه پرداز ، و یک آکادمیک ، برنارد چومی نقش معماری را در تجربه آزادی های فردی و سیاسی دگرگون ساخته است.از سال 1970، چومی پیرامون اینکه هیچ رابطه ثابتی بین فرم معماری و عملکرد هایی که درون آن اتفاق می افتد وجود ندارد بحث کرده است.
الزامات اخلاقی و سیاسی که باعث شده در کارهای خود روی ایجاد یک معماری فعال که درگیر نوعی توازن غیر سلسله مراتبی است از طریق دستگاه های برنامه ریزی فضایی تأکید کند. در تئوری چومی، نقش معماری بیان یک ساختار موجود اجتماعی نیست ، بلکه به عنوان یک ابزار برای سوال کردن درباره ساختار موجود و در نتیجه اصلاح آن است.
در می 1968 قیام و فعالیت های بین المللی باعث شد وی به طراحی استودیو ها بپردازد و همچنین مشغول تدریس و برگزاری سمینارها در انجمن معماری لندن در اوایل 1970s شد. در آن چهار چوب آموزشی او فیلم و نظریه ادبی را با معماری ترکیب کرد، و کار متفکرانی مانند رولان بارت و میشل فوکو را به منظور دوباره امتحان کردن مسئولیت معماری در تقویت روایت بلامنازع فرهنگی گسترش داد.
نظریه ها و رسم نمودار ساختاری که توسط فیلمبردار روسی سرگئی آیزنشتاین برای تولید فیلم های خود انجام میداد تاثیر بسزایی بر چومی گذاشت. وی روش دیاگرامی آیزنشتاین را به وضعیت بینابینی بین عناصر یک سیستم وفق داد که این سیستم شامل: فضا ، حادثه ، و حرکت (یا فعالیت).
بهترین مثال سخنان خود چومی است : "بازیکن فوتبال در سراسر میدان جنگ اسکیت بازی میکند!"
در این بیانیه ساده او هرچیزی که از مکان خود خارج شده است و هر گونه امکان خواندنی را برجسته کرده است؛ حاصل مشترک پروژه ای پساساختارگرا می باشد.
پارك دولاويلت طرح برنارد چومي از طرحهاي مطرح ديكانستراكشن است . چومي در اين طرح شبكه اي 120متري را در سرتاسر سايت گسترده است كه شمال به جنوب آن حدود هشت مربع و شرق به غرب آن پنج مربع است چومي اين را به عنوان سيستمي از نقاط در نظر گرفت و او در نقاط تقاطع به جز جايي كه نقطه ي تقاطع در داخل ساختمان هاي بزرگتر قرار مي گيرد يك فولي قرار مي دهد .
چومي در اطراف و ميان فولي هايش ('follies' ) مسيرهاي صعودي و نزولي زيادي طراحي مي كرد كه برخي به شدت هندسه دارند و بقيه فرمهاي آزاد دارند . اين مسيرها جمعاً تفرجگاه خاصي را موجب شده اند او اين گردشگاهها را به عنوان معرف سيستمي از «خطوط»ميداند او در زير تمام اينها و در تراز زمين ، سيستمي هندسي و پايه ايرا قرار داد . چومي اين فرمهاي هندسي را به عنوان نماياندن سيتسمي از سطوح يا « رويه ها »در نظر مي گرد .
مارك ويگلي دباره پارك دولاويلت مي نويسد : "نتيجه يك سري تقاطع هاي مبهم بين سيستم هاست .... كه در آن شان و مقام فرمهاي ايده ال و تركيب بندي سنتي به مبارزه طلبيده شده اند . ايده هاي خالص ، كامل و منظم به صورت سرچشمه هاي ناخالص تكامل نيافته و بي نظم در مي آيند.
