عنوان مقاله
تحلیل روند کاهش فضاهای باز شهری در فرآیند توسعه شهرها باتاکید بر مدیریت بحران در کلانشهر تهران
سال انتشار 1391
محل انتشار دومین همایش مدیریت بحران در صنعت ساختمان، شریان های حیاتی و سازه های زیر زمینی
زبان مقاله فارسی
نویسند‌گان:
عزت الله مافی دانشیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه فردوسی مشهد، ایران
محمد هادی جاوید دانشجو دکترا، جغرافیا و برنامه ریزی شهری،دانشگاه فردوسی مشهد
سید علی حسین پور دانشجو دکترا، جغرافیا و برنامه ریزی شهری،دانشگاه فردوسی مشهد
مریم ابراهیم پور دانشجوی کارشناسی ارشد شهرسازی دانشگاه آزاداسلامی، واحد علوم و تحقیق
خلاصه مقاله
در کنار بسیاری از علوم و دانش های مطرح در جهت کاهش آسیب در زمان بحران،دانش شهرسازی را می توان از جمله علوم و دانش های موثری دانست که جامعه گسترده تری را تحت پوشش خود قرار می دهد در واقع شهرسازی به علت نقش کلیدی در فرایند توسعه کالبدی شهر و شکل دهی به ابعاد کمی و کیفی توسعه می تواند عامل موثری در مقیاس کلان به منظور تجهیز و توانمند سازی سکونتگاه های شهری در برابر شرایط ناشی از بحران های ناگزیر طبیعی یابحران های ناشی از عوامل انسانی به حساب آید یکی از مسائل مورد توجه امروز کلان شهر تهارن کمبود فضاهای باز قابل استفاده در مواقع بحران استبطوریکه تناسب لازم میان سطح فضای ساخته شده تراکم ساختمانی و فضای بازقابل استفاده در موانع بحران وجود ندارد بدیهی است فضاهای باز شهری را میتوان در موراقع بحران به عنوان پایگاه های امداد رسانی نیروهای عمل کننده و نیز در صورت امکان برای اسکان های بزرگ اضطراری و اسکان موقت مورد بهره برداری قرار دارد بررسی مکانیزم های موثر در شکل گیری فرآیند کاهش فضاهای باز و مدلسازی این فرآیند جهت شناخت این مساله و اصطلاح مکانیزمهای مخرب در قالب تئوری دینامیک سیستم ها قابل بررسی است مساله اصلی مورد توجه جهت بررسی در قابل دینامیک سیستم ها روند کاهش فضاهای باز شهری با قابلیت استفاده در مواقع بحران است بدین صورت که با بررسی مکانیزمهای موثر در ایجاد این موقعیت و شناخت ساختارهای علی و معلولی آنها سعی در تعریف مکانیزم ها و سیست های جدید در جهت اصلاح مکانیزم های مخرب میشود در این فرآیند ابتدا به تعیین مرز سیستم و متغیر های درونزا وبرونزای موثر در سیستم پرداخته شده است، در ادامه رفتار متغیر مرجع مساله در یک بازه زمانی مشخص مورد بررسی قرار گرفته است در مرحله بعد با توجه به تحلیلی که از رفتار متغیر مرجع و تاثیر متغیر های دیگر سیستم در آن به دست آمده است به تبیین فرضیه های دینامیکی مرتبط با مساله مورد نظرپرداخته شده است
در ادامه به ارائه یک مدل مفهومی از مساله پرداخته شده است و دیاگرام های علی و معلولی مرتبط با آن تهیه شده است در انتها باتعریف پارامترها و ساختار بندی فرضیه های دینامیکی مساله در نرم افزار برای یک بازه 20 ساله در آینده مدل سازی صورت گرفته است و مدلبدست آمده برای شرایط مختلف حدی آزمون شده است
هدف از این مقاله بررسیروند کاهش فضاهای باز شهری در فرآیند توسعه شهری در کلان شهر تهران و پیشبینی وضعیت آینده با اصلاح مکانیزم های مخرب می باشد روش تحلیل در اینمقاله مبتنی بر روش تحلیلی توصیفی بوده و اطلاعات مورد نیاز آن بااستفاده از روش کتابخانه ای و میدانی جمع آوری شده است نتایج به دست آمده در این مقاله نشان می دهد که در صورت اصلاح مکانیزم های مخرب واعمال سیاست های مرتبط با کنترل روند کاهش فضاهای باز شهر تهران بارویکرد استفاده در مواقع بحران کمک کرد
کلمات کلیدی
فضای باز، توسعه، بحران، مدل سازی، تهران
تحلیل روند کاهش فضاهای باز شهری در فرآیند توسعه شهرها باتاکید بر مدیریت بحران در کلانشهر تهران
سال انتشار 1391
محل انتشار دومین همایش مدیریت بحران در صنعت ساختمان، شریان های حیاتی و سازه های زیر زمینی
زبان مقاله فارسی
نویسند‌گان:
عزت الله مافی دانشیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه فردوسی مشهد، ایران
محمد هادی جاوید دانشجو دکترا، جغرافیا و برنامه ریزی شهری،دانشگاه فردوسی مشهد
سید علی حسین پور دانشجو دکترا، جغرافیا و برنامه ریزی شهری،دانشگاه فردوسی مشهد
مریم ابراهیم پور دانشجوی کارشناسی ارشد شهرسازی دانشگاه آزاداسلامی، واحد علوم و تحقیق
خلاصه مقاله
در کنار بسیاری از علوم و دانش های مطرح در جهت کاهش آسیب در زمان بحران،دانش شهرسازی را می توان از جمله علوم و دانش های موثری دانست که جامعه گسترده تری را تحت پوشش خود قرار می دهد در واقع شهرسازی به علت نقش کلیدی در فرایند توسعه کالبدی شهر و شکل دهی به ابعاد کمی و کیفی توسعه می تواند عامل موثری در مقیاس کلان به منظور تجهیز و توانمند سازی سکونتگاه های شهری در برابر شرایط ناشی از بحران های ناگزیر طبیعی یابحران های ناشی از عوامل انسانی به حساب آید یکی از مسائل مورد توجه امروز کلان شهر تهارن کمبود فضاهای باز قابل استفاده در مواقع بحران استبطوریکه تناسب لازم میان سطح فضای ساخته شده تراکم ساختمانی و فضای بازقابل استفاده در موانع بحران وجود ندارد بدیهی است فضاهای باز شهری را میتوان در موراقع بحران به عنوان پایگاه های امداد رسانی نیروهای عمل کننده و نیز در صورت امکان برای اسکان های بزرگ اضطراری و اسکان موقت مورد بهره برداری قرار دارد بررسی مکانیزم های موثر در شکل گیری فرآیند کاهش فضاهای باز و مدلسازی این فرآیند جهت شناخت این مساله و اصطلاح مکانیزمهای مخرب در قالب تئوری دینامیک سیستم ها قابل بررسی است مساله اصلی مورد توجه جهت بررسی در قابل دینامیک سیستم ها روند کاهش فضاهای باز شهری با قابلیت استفاده در مواقع بحران است بدین صورت که با بررسی مکانیزمهای موثر در ایجاد این موقعیت و شناخت ساختارهای علی و معلولی آنها سعی در تعریف مکانیزم ها و سیست های جدید در جهت اصلاح مکانیزم های مخرب میشود در این فرآیند ابتدا به تعیین مرز سیستم و متغیر های درونزا وبرونزای موثر در سیستم پرداخته شده است، در ادامه رفتار متغیر مرجع مساله در یک بازه زمانی مشخص مورد بررسی قرار گرفته است در مرحله بعد با توجه به تحلیلی که از رفتار متغیر مرجع و تاثیر متغیر های دیگر سیستم در آن به دست آمده است به تبیین فرضیه های دینامیکی مرتبط با مساله مورد نظرپرداخته شده است
در ادامه به ارائه یک مدل مفهومی از مساله پرداخته شده است و دیاگرام های علی و معلولی مرتبط با آن تهیه شده است در انتها باتعریف پارامترها و ساختار بندی فرضیه های دینامیکی مساله در نرم افزار برای یک بازه 20 ساله در آینده مدل سازی صورت گرفته است و مدلبدست آمده برای شرایط مختلف حدی آزمون شده است
هدف از این مقاله بررسیروند کاهش فضاهای باز شهری در فرآیند توسعه شهری در کلان شهر تهران و پیشبینی وضعیت آینده با اصلاح مکانیزم های مخرب می باشد روش تحلیل در اینمقاله مبتنی بر روش تحلیلی توصیفی بوده و اطلاعات مورد نیاز آن بااستفاده از روش کتابخانه ای و میدانی جمع آوری شده است نتایج به دست آمده در این مقاله نشان می دهد که در صورت اصلاح مکانیزم های مخرب واعمال سیاست های مرتبط با کنترل روند کاهش فضاهای باز شهر تهران بارویکرد استفاده در مواقع بحران کمک کرد
کلمات کلیدی
فضای باز، توسعه، بحران، مدل سازی، تهران
راه در جهان یکیست و آن راه ، راستی ست.
