۱۳۹۳-۲-۱، ۰۸:۳۵ صبح
(۱۳۹۳-۱-۳۱، ۰۹:۵۲ عصر)dementor نوشته است:(۱۳۹۳-۱-۳۱، ۰۹:۴۶ عصر)shahbaz نوشته است:درسته سبک اصفهان سبک بسیار خوبیهو در مورد فضاهای شهری تقریبا بهترین شکل ها رو پیاده کرده ولی نباید از کارهایی که در دوران قاجار و پهلوی انجام شده ساده بگذریم در دوره قاجار خیلی جالب کار شده و مفهوم فضا پیاده شده هر چند گنگ و نامفهوم ولی نباید از یاد ببریم که شهرسازی بعد از پهلوی بدتر از بقیه ادوار بوده و به فضاهای شهری اصلا توجهی نمیشه....(۱۳۹۳-۱-۳۱، ۰۸:۳۵ عصر)dementor نوشته است: نکته ای که یک مخاطب بعد از خوندن کامل این کتاب بهش میرسه اینه که سبک اصفهان و دوره صفوی رو به عنوان بهترین و کاملترین سبک معرفی میشه و تمام دوره های قبل و بعد رو پر از ایراد معرفی میکنه ......
این دیدگاه بیشتر شهرسازان دانشگاهی ایران است, نکوهش دوران قاجار یا سبک تهران و اسطوره سازی سبک اصفهان!
واقعیت از نظر اجتماعی - بصری این هست که با وجود نکوهش ترکیب فرنگی-ایرانی سبک تهران از طرف اکثریت اساتید شهرسازی و معماری, معدود بازمانده های ارزش های هویتی و فرهنگی ایران ریشه در سبک تهران دارن, برخلاف مدعای جامعه دانشگاهی نوستالژی اکثریت مردم به سبک تهران بیشتر است, وجود رنگ و لعاب در دوران قاجار و حس هنر دوستی پادشاهان قاجار به خصوص ناصرالدین شاه که خود نقاش بود باعث شد در دوران قاجار شعر و هنر و فرهنگ پس از دوره زوال فرهنگی افشار و زند که به خصوص به دلیل نا امنی دوران زندیه و انزوای سیاسی - فرهنگی ایران در این دوران رخ داد باعث شده بیشتر معدود مونومان های باقیمانده فرهنگی- هویتی ایران امروز در دوران شکل بگیره, میزان شعرا و موسیقیدانان و نویسندگان و معمارباشی های ایران دوران غیر قابل انکار است.
بیشتر نقد این افراد متوجه ترکیب فرنگی-ایرانی است, یعنی سبک تهران نکوهش میشود چون ریشه های فرانسوی دارد, اما در مقابل به راحتی ریشه های بیزانسی-رومی مکتب اصفهان را نادیده میگیرند, در حالی که برخی از چهره های مطرح مکتب اصفهان حتی ایرانی نبودند از مهاجرینی بودند که پس از سلطه عثمانی به کنستانتین پلیس به ایتالیا و ایران مهاجرت کردند.
بهترین نمونه این افراد شیخ بهایی است که از خانواده علویان متواری از عثمانی بود و متولد خارج از مرزهای ایران, بنابراین اگر بخواهیم ریشه های برون مرزی سبک تهران را نکوهش کنیم ریشه های مکتب اصفهان نیز قابل نکوهش است!
مورد دیگر این است که تعامل و دریافت فن و دانش از سایر کشورها امری عادی و مرسوم است, امروزه نیز ما مرنتبا به حاصل کار متخصصین خارجی استناد میکنیم, همانقدر که ورود شیشه رنگی از یونان و رم به ایران باعث متحول شدن فن و هنر معماری ایران شد, و امروزه این نقوش هندسی وارداتی را نمادی از معماری کلاسیک خود میدونیم, سبک تهران و معماری دوران قاجار نمودی از هویت و چهره شهر های سنتی ما است!
میدانچه های بازارهای محلی تهران, جلوخان های ابنیه دولتی و مساجد تهران, میدان های معروف, باغ های عمومی, پیاده راه های معروف, ماشین دودی, کالسکه, درشکه عمومی (تاکسی امروزی), خدمات شهری نو مانند بلدیه و امنیه و .... همگی در دوران قاجار شکل گرفت.
در دوران پهلوی اگرچه بخش بزرگی از فضا ها از بین رفت, اما عمده این بافت های قدیمی ارزشمند در دهه 60 فرسوده و در دهه های 70 و 80 از بین رفتند.
تنها در اواخر دهه 80 و دهه حاضر شهرسازی معاصر توانست با توجهی نسبی به برخی از این فضا ها این فضا ها را احیا کند!
در نهایت بی شک دو دوره مکتب اصفهان و سبک تهران غنی ترین دوره های هنری-فرهنگی ایران چه از نظر مقیاس عملکردی و چه از نظر بقایا هستند, پس نمیتوان یکی را ضعیف و دیگری قوی توصیف کرد.
به خصوص که شناخت مکتب اصفهان به دلیل بقایای کم به خصوص پس از تخریب بخش یزرگی از شهر اصفهان به دلیل مسائل حکومتی به دستور والی وقت دوران قاجار کمی به افسانه و اسطوره شبیه است نه واقعیت!
