احیا یا نوسازی بافت قدیمی؟

اگر میزان مسیر پیاده روی به صد الی 200 متر از پارکینگ یا ایستگاه محلی کاهش پیدا کنه برای سکنه مشکلی در ترددد نیست. معابر های داخل محلی هم با باز بودنشون امکان تردد اورژانسی رو فراهم میکنن.
با حمل و نقل عمومی خوب و سیاست های منجر به عدم امکان تردد با اتومبیل شخصی تا درب منزل یا درون منزل و راهبند های ساعتی خود به خود تعداد زیادی از مردم اتومبیل رو از زندگیشون حذف میکنن!

مهندس جان از توضیحات شما ممنونم

نظرم معطوف به شهر خودمون هست که امکانی برای این کار در کالبدش وجود نداره ، اگر به چنین خواسته ای بخواهیم برسیم باید تغییرات گسترده ای در کالبد ایجاد کنیم تا شرایط لازم برای عبور حمل و نقل عمومی بوجود بیاد ، در تهران برای اتوبوس ها خط ویژه دارند ، اگر ما هم در شهرمون خط ویژه اتوبوس راه اندازی کنیم باید تغییرات لازم را که همان تعریض معابر و شریان های اصلی شهر هستند را باید ایجاد کنیم .

شهرهای ما شکل گرفته از دوران گذشته هستند ، دورانی که هنوز یک خودرو هم مردم به چشمشان ندیده بودند ، در ثانی اون موقع کسی در فکر طراحی شهر و محله و کالبد فیزیکی شهری نبود ، کسی از روی علم شهرسازی شهرش رو نساخت ، عده ای جمع میشدند منطقه ای را می گرفتند و تفکیک می کردند یک کوچه برای عبور خودشون و احشام و حیوانات براشون کافی بود و دو طرف کوچه هم خونه می ساختند و زندگی می کردند ، حالا این کالبدی که ساخته دست اونها بود رسیده به دست ما ، ما که دیگه اسب و قاطر نداریم ، ما ماشین داریم ، ما باید بتونیم ماشین ها رو در این معابر عبور بدهیم ،

ما در شهرمون جایی برای ایجاد پارکینگ یا ایستگاه محلی نداریم ،‌ اگر بخواهیم این امکان را بوجود بیاریم باید اقدامات لازم را انجام بدهیم و همچنین همکاری اهالی شهر برای پذیرش این روش جدید را هم باید در نظر بگیریم.

پدربزرگ های ما در دوران خودشون با اسب که از ضروریات زندگی شان بود تردد میکردند و هیچ وقت از زندگی شون حذف نکردند ، الان هم خودرو ها از ضروریات زندگی ما شده و ما هم هیچ وقت این وسیله را از زندگی حذف نمی کنیم ، چاره کار در حذف کردن نیست بلکه باید راه حل مناسب را برای یک هم زیستی مناسب بدون مشکل در سطح شهر بوجود بیاریم . لباسی را که مناسب اندام یک کودک دوخته شده نمی شود برای بزرگترها هم در نظر گرفت ، بزرگترها باید فکری برای خودشون بکنند که در لباس مناسب تن خود راحت زندگی کنند.

در شهر ما یادم میاد کسی حاضر نبود در خانه های آپارتمانی زندگی کنه چون زمین و مصالح ارزان و جمعیت مناسب این شهر بود ، اما الان تغییرات بوجود اومده و در سطح شهر آپارتمان های زیادی ساخته شده و خیلی ها آپارتمان نشین شدند ، اما متاسفانه من با این نوع از آپارتمان ها راضی نیستم چون امکانات لازم را بخاطر محدودیت های کالبدی براش در نظر نمیگیرند و فاقد هرگونه امکانات جانبی هستش ، انگار آدم فقط یک چهار دیواری محصور شده داره و مجبور به این نوع زندگی در این فضای محدود هستش ، که حالا وارد بحث های صدمات روحی و روانی قضیه نمی شم که چه آسیبهای جبران ناشدنی به انسان ها وارد می کنه.

متاسفانه از دید خودم به هر جای شهر که نگاه می کنم ضعف می بینم ، شاید از دید دیگران اینها ضعف نباشه و درست ترین حالت همین باشه ، اما چرا من ضعف می بینم رو نمی دونم و تصور دیگری از یک شهر ایده آل و از یک معماری ایده آل دارم ، شاید اشتباه از من باشه.

با تشکر از مشاوره های خوب شما ، موفق باشید