۱۳۹۰-۱-۱۴، ۰۸:۲۱ عصر
ابتدای هفته جاری خبری در رسانه‌ها منتشر شد با این عنوان که مراسم نخستین جایزه دوسالانه معماری و شهرسازی اردیبهشت سال1390 همزمان با هفته معماری برگزار می‌شود.
اگرچه این خبر بعد از گذشت قریب به 30سال می‌توانست نوید بخش باشد اما اندکی ناامید‌کننده بود. نوید بخشی این خبر به این معنی بود که بالاخره شهرسازی و معماری که نمود ظاهری تفکر هر جامعه‌ای است توسط مسئولان ارشد وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مورد توجه قرار گرفته و نکته ناامید‌کننده یادآور همان ضرب‌المثل نوشدارو بعد از مرگ سهراب است.
واقعیت هم این است؛ سال‌هاست که شهرهای کوچک و بزرگ ما به معنای واقعی کلمه مورد تهاجم و یورش سبک‌های بی‌هویت معماری است و عرصه شهری پر از آشوب‌ها و ناهنجاری‌هاست اما هیچ کس سخنی نمی‌گوید.
حتی در همین اردیبهشت ماه که قرار است بزرگ‌ترین اکسپوی معماری جهان در چین برگزار شود و تمام کشورها با استفاده از شیوه‌های جدید معماری به ارائه فرهنگ خود خواهند پرداخت، ایران با طرحی خام و سبک‌سرانه و بی‌توجه به معماری کهن ایرانی در این اکسپو شرکت کرده‌است که هنوز طرح خام ایران از سوی مسئولان این نمایشگاه پذیرفته نشده و معلوم نیست در بزرگ‌ترین اتفاق معماری جهان، ایران چه سرنوشتی خواهد داشت.
اما نکته‌ای که در مورد جایزه معماری اعلام شد این بود که این جایزه به‌نام دکتر «منوچهر مزینی»، پدر شهرسازی نوین ایران نام‌گذاری شده است و فراخوان آن به‌زودی منتشر خواهد شد.
هیأت داوران این جایزه را اساتید و معمارانی همچون ایرج اعتصام، گیتی اعتماد، سیروس باور، داراب دیبا، محمد منصور فلامکی، فاطمه کاتب و حسن بلخاری تشکیل می‌دهند.
گفتنی است، این جایزه به تالیفات و ترجمه‌های مرتبط با معماری و شهرسازی و علوم وابسته به آن اختصاص دارد و طبق فراخوان، معماران و شهرسازانی که در دیگر کشورها کتاب‌هایی به زبان‌های انگلیسی، فرانسه، ایتالیایی یا آلمانی از آنها ترجمه شده باشد نیز امکان شرکت در این مسابقه را دارند.
منوچهر مزینی سال1313 متولد شد و مهندسی معماری خود را از دانشگاه ایلی‌نویز آمریکا در سال1966 دریافت کرد و بعد از آن به تدریس در دانشگاه شهید بهشتی، دانشگاه تهران، دانشگاه بوستون، دانشگاه ملک عبدالعزیز جده و دانشگاه آزاد اسلامی مشغول شد. زنده یاد منوچهر مزینی بنیانگذار دکترای شهرسازی در دانشگاه تهران و شهید بهشتی بود و جزو معدود اساتید این حوزه است که 10 کتاب تالیفی در عرصه شهرسازی نوشته است. این اقدام که یادواره استاد شهرسازی و معماری است می‌تواند بهانه مناسبی باشد برای حضور همه معماران برجسته کشور در بزرگ‌ترین اتفاق داخلی معماری که به‌تدریج می‌تواند موجب رشد و اعتلای هنر معماری شود. در روزهای آتی گزارشی از چگونگی شکل‌گیری این دوسالانه در همشهری منتشر خواهد شد.
اگرچه این خبر بعد از گذشت قریب به 30سال می‌توانست نوید بخش باشد اما اندکی ناامید‌کننده بود. نوید بخشی این خبر به این معنی بود که بالاخره شهرسازی و معماری که نمود ظاهری تفکر هر جامعه‌ای است توسط مسئولان ارشد وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مورد توجه قرار گرفته و نکته ناامید‌کننده یادآور همان ضرب‌المثل نوشدارو بعد از مرگ سهراب است.
واقعیت هم این است؛ سال‌هاست که شهرهای کوچک و بزرگ ما به معنای واقعی کلمه مورد تهاجم و یورش سبک‌های بی‌هویت معماری است و عرصه شهری پر از آشوب‌ها و ناهنجاری‌هاست اما هیچ کس سخنی نمی‌گوید.
حتی در همین اردیبهشت ماه که قرار است بزرگ‌ترین اکسپوی معماری جهان در چین برگزار شود و تمام کشورها با استفاده از شیوه‌های جدید معماری به ارائه فرهنگ خود خواهند پرداخت، ایران با طرحی خام و سبک‌سرانه و بی‌توجه به معماری کهن ایرانی در این اکسپو شرکت کرده‌است که هنوز طرح خام ایران از سوی مسئولان این نمایشگاه پذیرفته نشده و معلوم نیست در بزرگ‌ترین اتفاق معماری جهان، ایران چه سرنوشتی خواهد داشت.
اما نکته‌ای که در مورد جایزه معماری اعلام شد این بود که این جایزه به‌نام دکتر «منوچهر مزینی»، پدر شهرسازی نوین ایران نام‌گذاری شده است و فراخوان آن به‌زودی منتشر خواهد شد.
هیأت داوران این جایزه را اساتید و معمارانی همچون ایرج اعتصام، گیتی اعتماد، سیروس باور، داراب دیبا، محمد منصور فلامکی، فاطمه کاتب و حسن بلخاری تشکیل می‌دهند.
گفتنی است، این جایزه به تالیفات و ترجمه‌های مرتبط با معماری و شهرسازی و علوم وابسته به آن اختصاص دارد و طبق فراخوان، معماران و شهرسازانی که در دیگر کشورها کتاب‌هایی به زبان‌های انگلیسی، فرانسه، ایتالیایی یا آلمانی از آنها ترجمه شده باشد نیز امکان شرکت در این مسابقه را دارند.
منوچهر مزینی سال1313 متولد شد و مهندسی معماری خود را از دانشگاه ایلی‌نویز آمریکا در سال1966 دریافت کرد و بعد از آن به تدریس در دانشگاه شهید بهشتی، دانشگاه تهران، دانشگاه بوستون، دانشگاه ملک عبدالعزیز جده و دانشگاه آزاد اسلامی مشغول شد. زنده یاد منوچهر مزینی بنیانگذار دکترای شهرسازی در دانشگاه تهران و شهید بهشتی بود و جزو معدود اساتید این حوزه است که 10 کتاب تالیفی در عرصه شهرسازی نوشته است. این اقدام که یادواره استاد شهرسازی و معماری است می‌تواند بهانه مناسبی باشد برای حضور همه معماران برجسته کشور در بزرگ‌ترین اتفاق داخلی معماری که به‌تدریج می‌تواند موجب رشد و اعتلای هنر معماری شود. در روزهای آتی گزارشی از چگونگی شکل‌گیری این دوسالانه در همشهری منتشر خواهد شد.
