شهرهای غربی کانادا سبز می شوند

ایرانتو: چه کسی فکرش را میکرد که روزی باد، بتواند قطاری را به حرکت آورد؟

خنده آور به نظر می رسد، نه تنها کمی دور از ذهن است، بلکه مقداری هم حاوی ریسک است. اینها فقط دو مثال از پروژه های نوآورانه ای است که زندگی شهری را به سوی سبز بودن ، سوق می دهد.

موسسه غرب کانادا (Canada West Foundation) که بر روی پروژه های نوآوری سبز تمرکز دارد و بیشتر آنها توسط شهرداری انجام می گردد و از Winnipeg تا Victoria را در بر می گیرد، در گزارش اخیر خود بیان کرد که طرح هنجارسازی در ابتکارات محیطی در خصوص مناطق شهری، در دستور کار بوده است.... کاناداییان توقع دارند که در شهرهایشان، سیاستهای محیطی و اجتماعی توسط شهرداری لحاظ گردد.

بسیاری از افرادی که در غرب کانادا زندگی می کنند، زندگیشان بر پایه منابع طبیعی استوار است، منابعی چون جنگلها، نفت، اورانیوم و نیروی محرکه آبی. در زمانیکه بحث و جدل فراوانی بر سر تاثیر صنعت بر روی محیط زیست وجود دارد، شهرداری نمی بایست صبر کند تا جایی که دیگر دیر شده است. برای همه پروژه ها این تعهد وجود دارد که آثار کربنی خود در محیط را کاهش دهند، شهرها را سلامت و قابل زندگی باقی گذارند.

برخی از پروژه هایی که توسط CWF (فدراسیون حیات وحش کانادا) به عنوان نوآور در زمینه انطباق با محیط شناخته شده است:

شرکت Neighborhood Energy در ونکوور که متعلق به شهرداری است و توسط شهرداری نیز اداره می گردد، جزو اولین شرکت هایی در امریکای شمالی است که از حرارت هدر رونده توسط فاضلاب ها، استفاده بهینه بعمل آورد. سیستم عایق حرارتی باعث انتقال حرارت بیشتر به ساختمان های مجاور رودخانه مصنوعی مانند دهکده المپیک می شود و حرارت و آبگرم را به آنها می رساند.

سیستم حمل و نقل ریل نورانی در کلگری، اولین سیستم حمل و نقل عمومی در امریکای شمالی بود که انرژی خود را تماما از باد میگیرد. تعدادی آسیاب بادی در جنوب آلبرتا، الکتریسیته مازاد مورد نیاز این سیستم حمل و نقل را فراهم می کنند. تا پایان امسال، کل برق مورد نیاز شهرداری کلگری توسط باد تامین خواهد شد.

به گزارش ایرانتو ، ادمونتون دارای بزرگترین کلکسیون امکانات پردازش اتلاف انرژی در امریکای شمالی است. مرکز مدیریت اتلاف در این شهر، انرژی های قابل بازیافت در مناطق مسکونی و تجاری را ارزیابی و پردازش می کند. در اینجا اکنون حدود ۶۰ درصد از زباله ها برای بازیافت مورد توجه هستند و انتظار می رود که تا سال ۲۰۱۵ به ۹۰ درصد نیز برسد. نکته مهم در اینجاست که قرار است در سال آینده کارخانه ای با همکاری استان و بخش خصوصی راه اندازی گردد که زباله های جامد را به سوخت شیمیایی (اتانول و متانول) تبدیل نماید که این سیستم در نوع خود اولین نمونه در دنیاست.

انجمن شهری ساسکاچوان، شرکت توسعه خود را در زمینه ساخت محیط زیست قابل قبول برای ساکنان، راه اندازی کرد.

ایرانتو اضافه می کند ، شرکت همیشه بهار، توصیه کننده گزینه های مفید برای منازل، استفاده بهینه از زمین، نقشه شهری که خانه ها نور بیشتری از خورشید بگیرند، نورپردازی شهری با LED می باشد. ساسکاچوان هم اکنون بیشترین میزان مورد پسند واقع شدن توسط اهالی را داراست.

در وینیپگ، ساختمان هیدرو، اولین و تنها برج کانادا که مجوز LEED پلاتونیوم از شورای ساختمان سبز کانادا دریافت کرده است. زمانی که این ساختمان در سال ۲۰۰۹ بازگشایی شد، مشخص گردید که میتواند ۷۰ درصد انرژی بیشتر از سیستم های سنتی صرفه جویی نماید.

این پروژه ها همگی توسط دولت محلی، راه اندازی و به پیش می روند. اما همانگونه که CWF گزارش می دهد، دولت محلی بدون پشتیبانی شهروندان قادر به اجرای این طرح ها نخواهد بود. به همین دلیل شهرداری پروسه طولانی مشاوره در زمینه طرح های محیطی را قبل از انجام دادن این طرح ها انجام میدهد. به عنوان نمونه، پروسه کلگری توسط ۱۸۰۰۰ شهروند، سفارش داده شده است.

سال گذشته مجله اکونومیست اعلام کرد که ونکوور بعد از سان فرانسیسکو، سبز ترین شهر در دنیاست. در طبقه بندی متمرکز تر، ونکور در کاهش میزان CO2 و کیفیت هوا در مقام نخست ایستاده است. کلگری در حفظ منابع آب مقام نخست را دارد.

اکونومیست می افزاید که شهرهای پردرآمد، بیشتر خواهان طرح های محیطی هستند چرا که منابعی دارند که ملزم به این کارشان می کند. اما این مطلب همیشه صدق نمی کند. مثلا ونکوور درآمدی بیشتر از خیلی از شهرهای امریکا ندارد اما کماکان مقام اول را برای طرح های محیطی و سبزینگی دارد.

گزارش CWF در اینجا خاتمه می یابد که شهرهایی که شهامت این را دارند که در این زمینه متفاوت عمل نمایند، مقلد خواهند بود. موفقیت، موفقیت می آورد، اگر مشخص گردد یک ایده و تکنولوژی جدید شرایط توسعه محیط زیست و اقتصادی را در خود دارد، آنگاه می تواند براحتی مورد استفاده و توسعه قرار گیرد.