خیابان ولیعصر قربانی شهرفروشی

خیابان ولیعصر قربانی شهرفروشی

 خیابانی که در نیم قرن پیش ۶۰ هزار اصله چنار در دو سوی آن کاشته شد و زیبایی شگفت‌انگیز آن «پیرو دلاواله»، جهانگرد ایتالیایی سده هفدهم میلادی را بر آن داشت تا در تعریف تهران بنویسد «اگر استانبول شهر سروهاست تهران را باید شهر چنار‌ها خواند» امروز چنار‌هایش جای اینکه سایه‌ساری باشد برای رهگذران، در سایه برج‌های سر به فلک کشیده، رخت زردی بر تن کرده و مویه موش‌ها بر ریشه‌های جویده شده و بافت‌های پاره پاره کالبدشان از سموم آسفالت، فاضلاب، سیمان و... را به نظاره نشسته‌ است ... اگر خیابان ولیعصر(عج) خاطره مشترک عهد قجر تا نسل امروز است به خاطر جزئیات کالبد آن است. خیابان ولیعصر بدون خانه‌های تاریخی و سایه‌سار چنار‌هایش مفهومی ندارد. حس نوستالوژیک آن از نمادهای کهنه‌اش جان می‌گیرد و اگر قرار باشد نمادهای مدرنیته در آن بتازد دیگر نشانی از هویت تاریخی در آن باقی نمی‌ماند. ثبت ملی آن نباید فقط در حد اختصاص یک شماره ثبت باقی بماند و ورود جدی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری را در عرصه تصمیم‌سازی برای ادامه مسیر تاریخی این خیابان می‌طلبد.



مطالب فوق که در اسفندماه 1390 در پایگاه خبری انتخاب منشر شده واکنشی بود به ثبت ملی خیابان ولیعصر در 7 دی 1390. اینک بیش از 2 سال از آن زمان می گذرد و ثبت ملی خیابان ولیعصر نیز نتوانست جلوی روند تخریب این خیابان زیبا را بگیرد.

کافی است به عنوان نمونه در فاصله میدان تجریش تا تقاطع پارک وی قدم بزنید و ببیند که چطور آهن و سیمان با درختان گلاویز شده اند تا حاکمیت مطلق پول بر همه چیز حتی ثبت میراث فرهنگی را به رخ همگان بکشند.

هم اکنون در این فاصله بیش از 5 برج عظیم در حال ساخت است و برخی دیگر نیز مشغول قطع تدریجی درختان و آماده سازی سایت پروژه هستند.
گودبرداری های عظیم همراه با ترزیق سیمان برای پایدار سازی گودها در بیخ گوش درختان، این عناصر هویت بخش زیباترین و بزرگترین خیابان تهران و ایران را به حالت احتضار درآورده است. بعد از لطمات سنگین به ریشه درختان نوبت شاخ و برگ آنهاست که به دلیل تجاوز به حریم برج ها باید قطع شوند و عقب رانده شوند!

آخر الامر هم درختان از عنصر حیاتی برای بقاء شان یعنی نور محروم می شوند. این داستان امروز خیابان ولیعصر و درختان آن و هویت گردشگری و زیبای آن است که در سایه حاکمیت مطلق پول جای خود را به مجتمع های عظیم تجاری و اداری می دهد.

آنچه در  گزارش  مورد توجه قرار می گیرد تخریب یکی از باغات زیبای خیابان ولیعصر در ایستگاه پسیان و تجاوز به حریم درختان خیابان ولیعصر و بر هم زدن نمای زیبای این خیابان است. همه کسانی که از این خیابان عبور کرده اند حتما این اسکلت آبی رنگ عظیم را که همچون غده سرطانی به بدن زیبای این خیابان متصل شده را دیده اند.

زیبایی این خیابان به دلیل وجود درختانی بود که در یک راستا دو طرف خیابان را پر کرده بودند و نقطه اوج ارتفاع در این خیابان شاخ و برگ همین درختان بود.(پرسپکتیو)






عليرضا نادري در تاریخ 22 اردیبهشت 1393 در گفتگو با رسانه‌ها گفت: «در حال حاضر کارهاي مطالعاتي خيابان وليعصر(عج) شروع شده است. اعتقاد داريم که اين خيابان يکي از خيابان‌هاي تاريخي و شاخص شهر تهران است. اکنون اين خيابان به عنوان يکي از طولاني ترين خيابان‌هاي دنيا شناخته مي‌شود. با طول تقريبي 18 کيلومتر. خيابان ولي عصر با عقبه تاريخي که دارد و برخي از درختان اين خيابان که بالغ بر يک قرن عمر دارند، اميدواريم به ثبت جهاني برسد.»



ایجاد مزاحمت درختان برای توسعه شهر!!!
همشهری نیز در تاریخ 21 خرداد 1391 در این خصوص نوشت: در حال حاضر از مجموع ۶۰ هزار درختی که در سال‌های گذشته درخیابان ولی‌عصر از میدان راه‌آهن تا میدان تجریش تنفس می‌کردند، تنها ۲۰ درصد مجموع درخت‌های چنار این خیابان یعنی ۱۱ هزار و ۸۰۰ درخت باقی مانده‌اند و بقیه از بین رفته‌اند. نابودی درختان چنار خیابان ولیعصر در حالی است که عمر چنار در شرایط خوب حدود ۴۰۰ سال است.



5 مهر 1390 رییس ستاد توسعه پایدار و محیط زیست شهرداری تهران به «اعتماد» می‌گوید: خیابان ولیعصر میراث تاریخی است و می‌تواند به عنوان نمادی برای شهر تهران باشد. شاید اغراق نباشد اگر بگویم خیابان ولیعصر یکی از زیباترین و طولانی‌ترین خیابان‌های دنیا است. یکی از خصوصیات آن هم درختان چناری است که از راه‌آهن تا تجریش سر برافراشته است.



معابری که به لطف سیاست شهرفروشی جایگزین کوچه باغ ها شمیران شده است!
این ساختمان های بلند در این کوچه باریک (کوچه شهید توتونچی) بیش از هر چیز القاء کننده وحشت به رهگذران است. جالب اینکه در انتهای همین معبردبیرستان امام موسی صدر قرار گرفته و دانش آموزان به جای عبور از بین باغات از بین این سازه های وحشنتاک عبور می کنند تا در آینده روحی لطیف پیدا کنند!



خانه ای قدیمی در جنوب برج و در جداره خیابان ولیعصر که در صورت مرمت و نگهداری می تواند سندی بر هویت تاریخی این خیابان باشد.



به راستی کسانی که پروانه ساخت این بنا را صادر کرده اند چه نگاهی به شهر و شهرنشینی و مفاهیمی چون هویت و زیبایی دارند؟



تخریب شهر و معابر آن و بر هم زدن آرامش شهروندان برای کسب درآمد.

 

ستوران نایب در همان نزدیکی که متناسب با هویت گردشگری خیابان ولیعصر و ابعاد خیابان ساخته شده است. شاید دور نباشد زمانی که یکی از بانک ها یا ستادها و بنیادها این رستوران را نیز به برجی تجاری اداری تبدیل کند تا شهرداری نیز بر درآمدهای هنگفت خود بیفزاید.

  
و البته شهردای تهران مشکلی با این هیولا ندارد چرا که خود پروانه ساخت آن را صادر کرده است. تنها مساله شهرداری پول است. اگر پول ها دیر برسد کار می خوابد و اخطارهای شدید و غلیظ صادر می شود که «سریعا نسبت به پرداخت بدهی اقدام نموده ...» این است داستان امروز شهر تهران، حاکمیت مطلق پول بر همه چیز. ثبت میراث فرهنگی و ... هم محض خالی نبودن عریضه است. شاید هم آقایان تصور کرده اند که یونسکو را هم می توان با پول خرید و چشمان کارشناسان آن را برای ثبت جهانی خیابان ولیعصر بر این سازه های بی قواره بست.



درختان باقی مانده از باغ در پشت برج که با سیمان و مصالح ساختمانی دست و پنجه نرم می کنند.



درخت سربریده ای که از بد حادثه در این کارگاه ساختمانی روییده است!! درخت ها می روند تا به جای آنها آهن و سیمان بروید.



خریب منظر زیبای چنارهای خیابان ولیعصر با ساخت این هیولای آهن. سازمان زیباسازی شهرداری تهران به جای ریخت و پاش و نورپردازی خیابان ولیعصر به فکر حفاظت از زیبایی های اصیل این خیابان باشد.



قاطع ولیعصر و پسیان از گره های ترافیکی در خیابان ولیعصر است که با راه اندازی این برج گره آن کور تر می شود.



درختانی که دیگر بهره ای از نور آفتاب نخواهند داشت و مدتی بعد خشک شده و قطع خواهند شد.