(۱۳۹۰-۱۰-۱۷، ۱۲:۰۷ عصر)ahmari نوشته است: با سلامسلام
به نظرم تمامی نظراتی که دوستان ارائه دادند خوب و مفید هستش اما کم و بیش اینور و اونور کنفرانس هایی راجع به این موضوعات ارائه شده،فکر میکنم دنبال موضوعاتی بریم که توی ایران و در شهرهامون کمتر کار شده در صورتی که کشورهای توسعه یافته به دنبال اونها هستن و دارن اجراش میکنن بریم خیلی مناسب تره مثلا نقش انرژی های پاک در شهرها mall">مثل انرژی بادی،خورشیدی،آبی،استفاده مجدد از روان آبها و سیلاب ها،انرژی هایی که میشه از بازیافت زباله های شهری بدست آورد،مضراتی که دارن و فوایدی که دارن و همچنین مشکلاتی که در جمع آوری تا انهدامش برای محیط زیست و شهرهامون داره و چیزهایی از این قبیل،تو این کنفرانس ها به چندتا مقاله ی مهم و مفید در این رابطه دست پیدا کنیم و یا یک دید متفاوت پیدا کنیم بعدها در دنیای کاریمون هم میتونیم از اشون بصورت بهینه استفاده کنیم
من روح الله بیرامی دارای مدرک کارشناسی جغرافیا و برنامه ریزی شهری با نام کاربری senturk نظر خود را بیان می کنم:
«راه های جلب مشارکت مردمی در طرح های شهری»
مشارکت يکي از بهترين روش ها براي انتقال خواسته های سطح محلي به برنامه ريزان و مديران
شهري است. از دیدگاه ارنشتاین مشارکت دارای سطوح متفاوتی است. این سطح از بی قدرتی
محض شهروندی تا کنترل شهروندی ادامه دارد. او مشارکت شهروند را به پلکاني توصيف کرده است
که از بي قدرتي شهروند شروع شده تا اختيار و قدرت تفويض شده شهروندي کشيده مي شود.
شهري است. از دیدگاه ارنشتاین مشارکت دارای سطوح متفاوتی است. این سطح از بی قدرتی
محض شهروندی تا کنترل شهروندی ادامه دارد. او مشارکت شهروند را به پلکاني توصيف کرده است
که از بي قدرتي شهروند شروع شده تا اختيار و قدرت تفويض شده شهروندي کشيده مي شود.
دو پله اول ,اصلا شکلي از مشارکت مردمي را دارا نيست و فقط جنبه هاي فريبکاري و دستکاري
مردمي را در خود دارد. سطح مياني که سه پله دارد به انتقال اطلاعات و دريافت پيشنهادات مي
پردازد, اما ضمانتي بر اعمال نظرات و پيشنهادات وجود ندارد و شکل يک طرفه اي دارد. اما مرحله سوم
که کنترل شهروندي را شامل مي شود شامل شراکت, تفويض اختيار و کنترل شهروندي است. در اين
مرحله شهروندان به کار مسئولين شهري نظارت و مديريت دارند.
نکته مهم اين است که ايجاد مشارکت شهروندي به صورت پله اي و سلسله مراتبي است و بودن در
هر مرحله دليلي بر حرکت رو به رشد پله هاي مشارکتي است.
مشارکت از مولفه هاي با اهميت توسعه پايدار است و نتايج مطلوبي بر کارايي اجتماعي دارد.
مشارکت پذيري محلي يکي از ظرفيت هاي با اهميت اجتماعات انساني است و به عنوان يکي از
نتايج مطلوب سرمايه اجتماعي مورد سنجش قرار مي گيرد.
شهرداري ها و نهادهاي عمومي براي بهبود شرايط محله هاي شهري در تلاش اند تا با استفاده از
روش هاي مختلف مشارکت مردمي را افزايش دهند و به وسيله اين مشارکت زمينه سازي دستيابي
به اهداف مطلوب جوامع محلي به وسيله آنها شوند. مشارکت زمينه ساز پذيرش راحت تر تغييرات و
آثار احتماعي توسط مشارکت کنندگان است و زمينه ساز بالا بردن شانس دستيابي به اهداف و
پايداري نتايج پروژه هاي شهري است.
براي دستيابي به حکمروايي خوب شهري, مشارکت فعال مردمي يکي از اصول اساسي است. در
اين ميان اين مشارکت شکل نمي گيرد مگر با برقراري ارتباط صحيح ميان حکومت و مردم و شفاف
سازي کانال هاي ارتباطي. در مدل نهایی حکمرانی خوب شهری, استفاده دقيق از نظرات مردمی ودخيل شدن کامل آنها در کنش های شهری مطلوب است و این مهم مقدور نخواهد شد مگر با طی
کردم پله های مشارکت, از مشارکت ظاهری و ورود ظاهری مردم به فعاليت های شهری تا کنترل و
اقتدار مردمی.
از سویی مشارکت مردمی یکی از ابزار های با اهميت مقتدر سازی است. مقتدر شدن مردم برای به
عهده گرفتن مسئوليت های خود و برآمدن از آنها به وسيله مشارکت و ورود مردم به چرخه امور محله
ای و شهری ممکن خواهد شد.
هر چند در پاره ای از پژوهش هاي علوم سياسي, ذکر شده است که مشارکت مردمی و نظر جمعی
الزاما منجر به بهترین تصميم نخواهد شد و پاره ای از محققان, مشارکت مردمی را کارا نمی دانند. اما
در محيط های شهری که نتایج مداخله در آن غير قابل پيش بينی است و احتمال بروز هر نوع تغيير
اجتماعی , محيطي و اقتصادی به واسطه تغيير در مولفه ای دیگر وجود دارد, مشارکت مردمی بستری
مناسب برای هدایت تغييرات آتی و پذیرش حوادث نا خواسته از تغييرات است. در این ميان مشارکت
مردمی در ابعاد مختلف رسمی و غيررسمی را, يکي از مهمترین مولفه های سرمايه اجتماعي مي
دانند.
الگوهاي سازماني مشارکت شهري:
– الگوي سازماني مشارکت شهري خود جوش
– الگوي سازماني مشارکت شهري سازمان يافته
در جامعه امروز ما نظام مديريت شهري و ارکان آن (شهرداري ها و شوراهاي شهر) وزن بيشتري به
الگوي سازماني مشارکت شهري سازمان يافته (رسمي، برنامه ريزي شده و نهادي) داده اند.
دليل اصلي اين است كه مشارکت خودجوش، داوطلبانه و سازمان نيافته هنگامي شکل مي گيرد كه
« هنجار فرهنگي » قوي شکل گرفته باشد و مشارکت توانسته باشد تبديل به « فرهنگ مشاركتي »
شود.
از آنجا كه در جامعه شهري جهان سوم، بويژه بخش توسعه نيافته آن، فرهنگ مشاركتي شهري
هنجارهاي فرهنگي شهري مربوط به مشارکت هنوز به طور شايسته شکل نگرفته است، نقش الگوي
سازماني مشارکت شهري رسمي و سازمان يافته اهميت بيشتري دارد.
الگوي خودجوش مشاركت به عنوان سيستم موثر مسئوليت پذيري و مشاركت شهروندي در مقابل
الگوي سازماندهي شده مشاركت، مانند شوراهاي شهر يا محله مي توان در راستاي فرهنگ سازي
براي مشاركت خودجوش و مردمي تلاش كرد. مشاركت مردمي در اداره امور شهري باعث بهبود
كارايي، تخصيص هزينه به سوي اولويت هاي اجتماعي و پروژه هاي زيربنايي مي گردد. مشاركت
مردمي كه نوعي تمركززدايي در اداره امور مي باشد باعث افزايش توسعه انساني و عامل برابري و
تحقق عدالت اجتماعي- سياسي مي گردد.
راهكارهاي تقويت مشاركت:
1. تقويت تحزب
افزايش فرهنگ مشاركت حزبي و سازماندهي سياسي در غالب احزاب باعث تقويت ساير انواع
مشاركت از جمله مشاركت اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي نيز خواهد شد.
تقويت تحزب، به نوعي استفاده از روش تعاون جمعي در راستاي سياست گذاري عمومي است و
بستر مناسب براي توسعه را فراهم مي كند. احزاب انرژي را در جامعه هدفمند كرده و در راستاي
پيشرفت فردي و اجتماعي با استفاده از پتانسيل عمومي گام برمي دارند. در اين جريان باعث افزايش
مشاركت فعال مردم و سمت دهي به توانمندي ها در چهارچوب علايق و افكار افراد و گروه ها مي
شوند. با توجه به اين كه احزاب برآيند نيازها و افكار همه اقشار جامعه هستند، هر حزب گروهي از
افراد اجتماع را جذب مي كند كه به ساختاردهي مشاركت اجتماعي مي انجامد. احزاب همچنين
باعث افزايش پاسخگويي هستند كه همين عامل موجب گرايش بيشتر شهروندان به مشاركت است.
2. تقويت و توسعه نهادهاي مدني
NGOs: Non Governmental Organizations : مشارکت از طريق نهادهاي جامعه مدني
سازمان هاي غيردولتي جديدترين شکل نهادهاي خودپديدار هستند که در پاسخ به نيازهاي اجتماعي
به وجود مي آيند و با سازماندهي درست مي توانند به يک نهاد انعطاف پذير پويا و ماندگار تبديل
شوند.
ويژگي هاي سازمان هاي غير دولتي:
از گروه هاي داوطلب مردمي تشکيل مي شود يعني به اجبار عضو نشده اند. گروهي کار مي کنند و
بصورت تشکل داراي ساختار مي باشند.
غير دولتي هستند يعني در چهارچوب کلي حکومت تعريف نمي شوند.
غير انتفاعي اند يعني افرادي که آنرا تاسيس کرده اند از طريق فعاليت در آن کسب درآمد نمي کنند و
سود نمي برند.
هدف اين سازمان ها رفع نياز کل يا گروه هايي از جامعه است و هدف اصلي آنها خدمت رساني تعريف
شده است.
