مقدمه
تاريخ حيات بشر، ناظر و شاهد بر اين حقيقت است كه در مورد هر كاري كه انسان در طول زندگي خود انجام داده است هميشه اين امكان وجود داشته كه همان كار، به نحوي بهتر از آنچه صورت گرفته است نيز انجام داده شود. به ويژه هنگامي كه براي انجام هر كاري بجاي يك انديشه، يك عقيده، يك قدرت تفكر و يك نيروي ابداع و ابتكار از مجموع يا حاصل و نتيجه چند فكر،عقيده و ابتكار استفاده شود.
بر اساس دیدگاه آرجريس، وارن بنيس و رنسيس ليكرت، براي دستيابي به تعهد كاركنان در كار، رضايت شغلي و بهره وري مؤثر، مشاركت كاركنان در تصميم گيري امري حياتي و بنيادي است. از طرفي مشاركت كاركنان يك ضرورت اخلاقي نيست، بلكه تنها يك فن از فنون مديريت است كه فقط در برخي از موقعيت هاي ديگر مشاركت مي تواند به رضايت شغلي و بهره وري كمتر منجرشود. پس،مشاركت به تنهايي هدف نبوده، بلكه به عنوان وسيله اي براي ارتقا كارايي مطرح مي شود.
در مجموع مي توان ادعا نمود كه استفاده از مشاركت و همكاري كاركنان هدفهايي نظير :
 ايجاد احساس تعلق در كاركنان
 آگاهي از نظرات كاركنان
 و پرورش استعداد ها را دنبال مي كند.