از زمان تهيه طرحهاي توسعه شهري در ايران تاکنون، «چارچوب مديريت رشد شهرها» کاملا متاثر از «سياست محدود سازي رشد» بوده است. ابزار اعمال اين سياست نيز، «تعريف حدود رشد شهري» ([font=Arial]UGB) بوده که کماکان بدون ويرايش بنيادي، مورد استفاده قرار مي گيرد. با وجود مباحثات متفرق در زمينه ناکارايي سازوکار فعلي، فقدان بررسي هاي علمي در اين زمينه مانع از تلاش جدي جهت جايگزين نمودن سياست و ابزارهاي کارآمدتر گرديده است. اين مقاله، به «تحليل فضايي ميزان کارايي سازوکار فعلي» (از طريق تمرکز بر ابزار مورد استفاده) مي پردازد. بدين منظور دو شاخص سنجش «ميزان اعتبار» (روايي) و «کارايي» تعريف گرديده است. نتايج اين مقاله بر لزوم تجديد نظر در ساز و کار فضايي فعلي مديريت رُشد در شهرهاي ايران تاکيد مي ورزد.