افزايش امنيت محيطي (بر پايه چگونگي دريافت افراد از محيط پيرامونشان) در راستاي بهبود «کاربري فضاهاي شهري» از مهم ترين رويکردهايي است که جوامع پيشرفته در زمينه علوم اجتماعي، مديريتي و «طراحي محيط» بدان توجه دارند. آنچه از امنيت به عنوان دريافت عيني و ذهني ياد مي شود ناشي از ساختار و نحوه چيدمان محيط است، لذا براي افزايش آن بايستي معيارها و استانداردهايي براي طراحي فضاهاي شهري در نظر گرفت. رويکرد
CPTEDاز جمله رويکردهايي است که بر «کاهش جرائم توسط طراحي محيط» تاکيد دارد. البته اين قوانين بر پايه رفتارهاي جوامع غربي شکل گرفته اند، نکته مهمي که کمتر بدان پرداخته شده، «عامل جنسيت و توجه به اقشار مختلف زنان» است (با توجه به ادارک متفاوت از امنيت در جنس زن و مرد). هدف از اين تحقيق، مشخص نمودن معيارها و ضوابطي است که مشخصا به جزييات ريزترِ احساس امنيت در رابطه با قشر زن مي پردازد، خواستگاه هايي که شايد تنها در حد دريافت ذهني بوده و بالواقع وجود خارجي نداشته باشند، ولي در هر صورت کارايي محيط را تحت تاثير قرار مي دهند. براي نيل به اين هدف، در نمونه مورد نظر در مقاطع مختلف، «شارش افراد» اندازه گيري شده است. از مقايسه ميزان حضور آقايان و خانم ها در سطح پارک (بر پايه ميزان شارش) مي توان به ميزان تفاوت حضورشان در هر مسير پي برد. در ادامه از خود زنان تحت پرسش نامه اي (بر پايه رويکرد[font=Arial]CPTED)خواسته شده که زمينه هاي کاهش احساس امنيت را در فضاهاي شهري (پارک مورد نظر و به ويژه فضاهايي که کمتر استفاده مي کنند)، شرح دهند. نتايج پژوهش حاضر نشان مي دهد در کشورهايي که ساختار فرهنگي و اعتقادي عميق تري وجود دارد، بايستي رويکرد CPTEdمعيارهاي ريزتر و جزيي تري را در ارتباط با زنان در شاخصه هاي طراحي محيط لحاظ نمايد.

كليد واژه: احساس امنيت محيطي، رويکرد CPTED، ديدگاه زنان، پارک ساعي