در این نشست شهلا اعزازی، محمدمنصور فلامکی، محمدعلی اینانلو و مجید ابهری روز چهارشنبه 29 شهریورماه، ساعت 16 تا 19 در مورد تاریخ شفاهی تهران معاصر سخن می گویند که با نمایش فیلمی مستند همراه خواهد بود. حافظه پژوهی و تکیه بر اطلاعات شنیداری، نوعی از شیوه های پژوهش تاریخ است و می تواند بخش مهمی از شناخت و معرفی فرهنگ و دانش بشری باشد.

حافظه پژوهی به عنوان منبع مهم انتقال اطلاعات دانش، مورد بهره برداری قرار می گیرد و متن تاریخ را مبتنی بر گفت و گو، دیالوگ، مباحثه و مناظره به دست می دهد. در ایران، به ویژه در سال های بعد از انقلاب، تکنیک ضبط و قابلیت دسترسی آسان به آن موجب شد که بسیاری از خاطرات و دیده ها توسط افراد و شخصیت ها بازگو و حفظ شود، به خصوص از اواسط سال 1363 که در مرکز مطالعات خاورمیانه ای دانشگاه هاروارد، طرحی با عنوان تاریخ شفاهی ایران راه اندازی و موجب شد به تدریج چه در خارج از کشور (توسط بخش های خصوصی) و چه در داخل نهادهای دولتی به جمع آوری منابع شفاهی در مورد تاریخ معاصر ایران پرداخته شود که البته به دلایل گوناگون، بسیار محدود و بیشتر حول مسائل سیاسی و اجتماعی بوده است.

انجمن مفاخر معماری ایران با همکاری مرکز اسناد ملی از سال 1385 اقدام به تهیه آرشیو و تاریخ شفاهی معماری و شهرسازی معاصر ایران نمود. بسیاری از مباحثی که مورد گفت و گو قرار گرفته است، توانسته زیر بنای پژوهش و دستیابی به الگوی مناسب برای تدوین تاریخ معماری و شهرسازی معاصر ایران باشد.

به همان میزان که طراحان و شهرسازان در شکل گیری شهرها موثرند، مدیران شهری، تصمیم سازان و تصمیم گیران اقتصادی و سیاسی کشور و حتی مردم عادی در این مورد تاثیرگذار می باشند و حافظه تاریخی در نحوه و چگونگی این تاثیرات به قضاوت می نشیند.